'Culinair recensent' van Furore, Sascha Korzec, mist de ziekenhuiskroket

In een andere carrière heb ik ooit gerechten getest voor een tijdschrift in Amsterdam. Er ging van alles aan me voorbij. Van rotisseriekippen tot bonbons en fantastische en minder geslaagde burritos. Laat ik het zo zeggen, ik ben sindsdien niet meer bang voor een extra pepertje. Het leek een redactiemedewerker leuk om overal de XXL, extra spicy variant te testen….

Ik droomde toen van een leven als culinair recensent. Dat leek mij echt geweldig. Overal de lekkerste dingen eten en mijn ongezouten mening erover geven. Mijn oma zei altijd: ‘Mensen die niet van lekker eten houden, kan je niet vertrouwen.’. Mensen iets leren en vertellen over eten vind ik echt heel leuk! De lekkerste spareribs eet je namelijk in een café van een bierbrouwerij waar de bediening weigert een colaatje voor je te halen, zonder dat je een ‘echte mannen drinken alleen bier’ opmerking naar je hoofd geslingerd krijgt. Op de tweede verdieping van die ene Aziatische toko zit een huiskamer-restaurant waar je de allerbeste ramen (soep met noodels) of gyoza (dumplings) kunt eten. Wist je ook dat één van de bekendste biefstukken van Nederland gebakken wordt in een half pakje Blue Band? Het toppunt was dat ik door een onbekend nummer op zondag werd gebeld: Hé Sas, waar kan ik op zondagavond het beste gegrilde kip eten? Bleek een vriend van een vriend te zijn die had gehoord dat ik wel wist waar je kip moest eten.

Echter, het had ook wel iets om een beroep te kiezen waar je voor hebt geleerd. Des te blijer ben ik dat ik na mijn stage en studie een start heb gemaakt bij Furore! Want die vonden het namelijk een leuk idee om dingen waar je een passie voor hebt met elkaar te combineren. Zogezegd, zo gedaan! Na twee jaar werken als Furore-consultant ontstond mijn plan om de lunch van ziekenhuiskantines eens in kaart te brengen. Waar is de soep eigenlijk (zieken)huisgemaakt? Waar vind je een werkelijk verse salade? Waar betaal je een eerlijke prijs? Zie ik fruitvliegjes of is die banaan nog groen? Waar liggen de kroketten al twee uur onder een warmtelamp? Ziet mijn oog daar een kalfskroket!? Zoveel beter dan een ‘gewone’ kroket als je het mij vraagt. Over kroketten kan ik overigens nog wel het een en ander vertellen, maar daar heeft mijn idool Johannes van Dam al hele encyclopedieën aan gewijd. Maar, ik wil jullie wel mededelen dat mijn lievelingskroket toch wel stiekem de kaas-variant is.

Door de huidige situatie werk ik nu als velen vooral thuis en is dit hele plan niet meer doorgegaan. De vraag is even niet meer, waar is de lekkerste soep met kroket? Mijn vraag is nu, wanneer kan ik weer kiezen uit twee soorten soep? Wanneer hoef ik niet meer in mijn eentje te lunchen? Lunchen via Teams is toch echt niet hetzelfde. Overigens is het een hele rare ervaring om naar jezelf te kijken als je eet. Het 12-uurtje is meer dan een kroket met soep en salade als versiering. Het 12-uurtje is een blokje om het ziekenhuis heen lopen. Het 12-uurtje is informeel geklets over andere zaken dan EPD’s. Even geen VIPP, beeldbelapplicaties, overzichten of expressies. Het 12-uurtje is voor mij (bovenal) samen met collega’s kletsen over eten.

Hopelijk mag ik snel weer wat meer naar ziekenhuizen toe en gaan de restaurants daar weer open. Ik kan niet wachten weer een rondje te doen met jullie, kroket in de hand, soep in de kom en samen opladen voor de middag!

Tot snel!