Winnen

In 2015 had ik de eer en het genoegen Charles van Commenée te ontmoeten. Voormalig chef de mission van Team NL voor Peking 2018. Hoofdcoach van Team UK voor London 2012.  

Charles was gestrikt voor de kick-off van mijn MD-programma. Daar sprak hij over zijn loopbaan, keuzes en dilemma’s. Meer dan twee uur was het muisstil in de zaal. Iedereen hing aan zijn lippen. Charles sprak op innemende wijze niet alleen over wat er nodig is om te winnen. Maar ook over de bereidheid de consequenties te aanvaarden als winnen niet lukt.

Daarin was Charles vrij extreem. Ondanks dat de Olympische Spelen in 2012 voor Team UK zeer succesvol waren, stapte hij op als hoofdcoach. De reden? Zijn doel was acht atletiek medailles, waarvan één keer goud. Zijn behaalde resultaat was zes medailles, waarvan vier keer goud. Zijn motivatie: ik heb mijn doel niet behaald, dus ben ik niet langer geloofwaardig als leider van dit team.  

Geen excuses

Dit verhaal intrigeert me nog steeds. Geen excuses als: ondanks dat we het medailletarget niet hebben gehaald, kunnen we (met Super Saturday) wel terugkijken op het meest succesvolle resultaat van het Britse atletiekteam ooit. Nee. Het was goed, maar niet goed genoeg.

Het is daarom niet verwonderlijk dat er veel metaforen zijn te maken met sport en ons zakelijke leven. Eerder schreef ik zelf onder meer blogs over geloofwaardigheid, topsport, leiderschap, passie (en pannenkoeken) en over de bouwstenen voor succesvolle teams. In de basis, draait het in al deze blogs om de wil om te winnen door het verschil te maken. Het leuke daarvan is, vind ik, dat je daar wel iets voor moet doen.

Topsportmentaliteit

Dat betekent zeker niet dat je daarvoor een topsporter moet zijn of willen worden. Maar wel dat je een topsportmentaliteit moet hebben om ook business wise succesvol te zijn. Willen is kunnen. Iets wat een Coolblue bijvoorbeeld maar al te goed snapt, met hun obsessie voor klantgericht ondernemen. Dat lukt niet als de mannen en vrouwen van Coolblue zich daar niet iedere dag voor de volle honderd procent als team voor willen inzetten.

Denk nu meteen niet heel groot. Ook met kleine dingen kun je het verschil maken. Daarom vind ik de marginal gains theory van Team Sky zo interessant. 1% verbetering is niet veel, maar tien keer 1% verbetering is al tien procent verbetering. Het mooie van deze theorie is dat hij omgekeerd ook zo werkt. 

Het zijn de kleine dingen…

De beschikbaarheid van je agenda niet up to date houden, vijf minuten te laat komen op een afspraak, iets beloven wat je uiteindelijk toch niet doet, bij herhaling niet leren van je fouten, een passieve houding. Ach. Het zijn maar kleine dingen, toch? Nee, dat zijn het niet. Het zegt mij veel over hoe iemand in de wedstrijd staat. Want door dit soort kleine dingen niet op orde te hebben krijg ik het gevoel dat de grote dingen dan zéker niet goed gaan. Motivatie telt voor mij alleen als niemand kijkt. Mindset is alles, eerlijk- en oprechtheid is key. Je kunt dit niet faken. Vroeg of laat val je door de mand. 

Wat Charles van Commenée in 2012 deed vind ik ‘leading by example’ in optima forma. Hij heeft er uiteraard een boekje over geschreven met als titel: “Als winnen makkelijk was, zou iedereen het doen.” In zijn acht kenmerken voor een high performance cultuur, schrijft hij bij nummer twee dat verwachtingen niet hoog genoeg  kunnen zijn. Want niemand springt hoger als de lat niet hoger wordt gelegd. Daar raakt hij iets essentieels.

Over verwachtingen gesproken...

In het NOS Journaal van 2 januari 2018 krijgt  Jeroen Bijl, Chef de Mission van Team NL voor Pyeongchang 2018 de vraag wat de medailleverwachtingen voor Team NL zijn. Weinig overtuigend en stamelend zegt hij: “Dat zouden er twaalf voor de lange baan moeten zijn en eentje voor de shorttrack. De ondergrens is dertien. Of dat ook je doelstelling moet zijn, daar kun je misschien over tweewegen. Kijkend naar de concurrentie, kijkend naar het team. Dat moet misschien wat hoger. Maar om nou te zeggen: één getal en daar gaan we met z’n allen op afrekenen en dat moet zo hoog mogelijk. Nee, dat doen we niet.”

Ik zou Jeroen graag willen adviseren het boekje van Charles eens te lezen.