Topsport, leiderschap, passie en pannenkoeken

Vrijdag reed ik de Tour de Turner. Een wielertoertocht georganiseerd door mijn concollega’s van Turner. Er was één gemene deler onder alle aanwezigen: de passie voor het fietsen. Het hoogtepunt was een leuk en inspirerend verhaal van Neêrlands allereigenste wielerheld Laurens ten Dam (ja, ik ben groot fan!). En een goede BBQ met een lekker biertje, natuurlijk. 

Niet iedereen begrijpt passie

Passie voor iets hebben. Niet iedereen begrijpt dat. Want wat is er nu leuk aan zes uur op een racefiets zitten? Alleen of met je wielervrienden of –vriendinnen een mooie col pakken? Rijden door een hoosbui? Of met je kin op je stuur afdalen? Mijn antwoord laat zich natuurlijk raden: alles. Want met passie hebben voor de dingen die je doet, maak je het verschil. Net als intrinsieke motivatie. Een onderwerp wat mij blijft fascineren. Mijn motto is dan ook: motivatie telt alleen als niemand kijkt. Passie zie ik als het verlengstuk daarvan. Dat kun je niet faken zonder keihard door de mand te vallen.

Nu pretendeer ik zelf absoluut niet een topsporter te zijn. Integendeel. Sport is mijn geval een (enigszins uit de hand gelopen) vrijetijdsbezigheid. Sporten geeft mij veel energie en relativeringsvermogen. Het aspect van afzien is mijn manier om mezelf te stretchen en uit de comfortzone te zetten. Dat heb ik nodig. De inspanning geeft mij ontspanning. Die contradictie is mijn balans.

Topsportmentaliteit

Wat ik wel pretendeer is dat iedereen een topsportmentaliteit kan hebben. Ongeacht je fysieke gesteldheid. Want heel hard een berg op fietsen is één ding. Mentaal moet je die berg ook aankunnen. Dat brengt mij op het volgende: organisaties kunnen veel leren van topsport.

Organisaties met een topsportersmentaliteit willen winnen. Op wat voor manier dan ook. Medewerkers met een topsportersmentaliteit weten niet van opgeven. Zetten door. Ook als het tegenzit. Topsport is, net als het werkende leven, niet altijd leuk. Want je moet er wel iets voor doen om de top van die berg te bereiken.

Leiderschap

Leiders zonder intrinsieke motivatie of passie gaan hun team niet inspireren of meekrijgen. Je kunt anderen niet motiveren als je zelf niet intrinsiek gemotiveerd bent.

Het is zo simpel als dat. Toch zie ik dit vaak verkeerd gaan in organisaties. Mensen die graag leider willen worden, maar het diep van binnen niet zijn. Leiderschap staat voor mij gelijk aan met authenticiteit een hoger belang dienen. Niet vanuit hiërarchie, maar eerder ondergeschikt aan dat belang vanuit inspiratie, verantwoordelijkheid en passie. Passie voor het uitdragen van datgene waar je voor staat. Of dat nu een strategie, verandering of het continu en duurzaam verbeteren van je dagelijkse operatie is. Het gaat om het psychologisch contract dat leiders met hun medewerkers sluiten. En het mooie van leiderschap is: je hoeft geen leider te zijn om leiderschap te tonen.

Dat liet Laurens ten Dam vrijdag voortreffelijk zien. Op een luchtige, eerlijke en vooral authentieke manier nam hij de aanwezigheden – met een biertje in zijn hand – vrijdag mee in zijn wielerleven. De leuke, maar ook de minder leuke dingen. Het afzien. Bijvoorbeeld over zijn deelname aan de Leadville 100. Een extreme MTB-race van 100 mijlen door de Colorado Rockies in de Verenigde Staten. Laurens had het fietsen op grote hoogte (met een start op 3100 meter) flink onderschat. Viel. Kreeg pech. Zonder volgwagens met reservemateriaal en mechaniekers. Laurens moest het allemaal maar zelf oplossen.

“Nou dit is niet echt een positief verhaal waarmee je opent, Laurens”, zegt interviewer Stefan Bolt management consultant bij Turner. “Ja, maar het is wel de waarheid”, antwoord hij. “Het is niet altijd leuk.” Maar zijn intrinsieke motivatie en passie en spreekt boekdelen. Het is die eerlijkheid en authenticiteit waarmee Laurens ten Dam voor mij het verschil maakt. Voor mij laat zien dat hij een echte leider is. Door het echte verhaal te vertellen én zichzelf te blijven. Door van gebaande paden af te durven wijken. 

De pannenkoeken van Tom Dumoulin

In de spraakmakende Giro d’Italia van dit jaar ging het even niet zo goed met Tom. Hij haalde wat onhandige acties uit. Had links en rechts wat onverstandige dingen gezegd. Zat er doorheen. Bij de avondmaaltijd na een zware etappe keek hij beteuterd naar zijn zoveelste bord met quinoabonen. Dit gaat ‘em niet worden zo, dacht Laurens. Maar Tom moest eten om sterk te zijn voor de volgende etappe. Laurens greep in. Tegen alle regels in. Want Tom moest eten. Maakt niet uit wat. Desnoods pizza. Topoverleg in de ploeg. Wat te doen? Kan dit? Mag dit? Een telefoontje naar de diëtiste in Nederland bood soelaas. Tom mocht eten. Nou ja, zeg maar gerust bunkeren. Met als toetje? Pannenkoeken!

Tom Dumoulin won niet lang daarna als eerste Nederlander de ronde van Italië.