Startpunt voor mij was om een standaard Agile vraag te stellen: Wat is jullie Definition of Done van die actie? Wanneer luister je dan goed naar elkaar, zodanig dat het probleem is opgelost?
Het team kende uiteraard allerlei theorieën en modellen over communicatie en dat was volgens hen niet waar ze naar zochten. Kleine stapjes zetten en het eenvoudig houden was als wens uitgesproken door het team: oftewel “beste coach, help ons even (even?)”.
Ik heb de dag daarna een paar vakantie foto’s meegenomen van mijn zomervakantie in Oostenrijk (de eerste keer zonder sneeuw en ski’s) en heb de teamleden een voor een gevraagd in een paar woorden op te schrijven wat ze konden zien op de foto’s. Zoals verwacht werden er verschillende dingen opgeschreven door de verschillende persoonlijkheden in het team. Hoe groter de verschillen in de mensen, des te groter de verschillende dingen die ze zagen en verhalen die er werden verteld. Why? Iedereen interpreteert wat ze zien op basis van zijn/haar eigen ervaringen, (vakanties etc.) en (voor)kennis, interesses en gevoelens,
Ik heb toen uitgelegd dat het met woorden niet anders is. Als iemand jou iets vertelt en je legt het voor jezelf vast of vertelt het door aan een ander dan zijn de verschillen in wezen net zo groot als bij mijn vakantiefoto.
Er is wel een verschil: een gesprek geeft de kans om extra informatie te vragen, te toetsen wat er gezegd (gezonden/gezien) wordt. Je hebt, vooral bij een face-to-face gesprek, de kans om te wachten tot het einde van het bericht en te controleren of je hebt begrepen wat de ander zegt of dat je zijn bedoeling snapt. Dat kan via samenvatten en checken door en het in eigen woorden/beelden terug te geven en te toetsen.